Από την αδράνεια και τους αστικούς μύθους, στις πραγματικές διεκδικήσεις
Αντώνη Α. Αντωνίου, στην εφημερίδα ''Ελευθεροτυπία'', 18 Ιουνίου 2013
Στο Κοινοβούλιο ετέθη πολλές φορές από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, ιδιαίτερα από την Αριστερά, το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων. Μετά την επανένωση της Γερμανίας, η συχνότητα συζήτησης του θέματος εντάθηκε. Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Γ. Διαμαντίδης κατέθεσε, ως αντιπολίτευση, στις 11-3-1991 επερώτηση προς την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Τον Οκτώβριο του 1995 το θέμα ξεπέρασε πρώτη φορά τα παραδοσιακά κομματικά στεγανά. Ετέθη από το βουλευτή Καρδίτσας του ΠΑΣΟΚ Ευρ. Καφαντάρη προς την τότε κυβέρνηση Παπανδρέου. Μάλιστα, ο βουλευτής έθεσε το θέμα της σχέσης ανάμεσα στις δύο χώρες και επεσήμανε ότι η «Ελλάδα δεν ζητιανεύει, αλλά διεκδικεί αυτό που είναι υποχρέωση της Γερμανίας απέναντί της». Δύο περίπου μήνες μετά πραγματοποιήθηκε και η ρηματική διακοίνωση προς τη Γερμανία, η πρώτη σημαντική ενέργεια της Μεταπολίτευσης.
Τον Μάρτιο του 2012 εμφανίζεται συναίνεση που διαπερνά τα κομματικά στεγανά. Υπεβλήθη αίτημα 28 βουλευτών για συζήτηση του θέματος στη Βουλή. Επειτα από έγκυρη ενημέρωση οι Επιτροπές Οικονομικών και Εξωτερικών Υποθέσεων διαπίστωσαν τη δυνατότητα της χώρας μας να λάβει αποφάσεις σχετικά με τη διεκδίκηση. Τον Απρίλιο του 2013 πρώτη φορά αναδείχτηκε το θέμα σε επίπεδο ερώτησης, την οποία ανέπτυξε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η Βουλή φαίνεται να εμφανίζει ένα σημαντικό και μόνιμο ενδιαφέρον για το θέμα. Επαιξε και παίζει τον ελεγκτικό της ρόλο. Αντίθετα, η εκτελεστική εξουσία μέχρι πρόσφατα ποτέ δεν κινήθηκε ουσιαστικά για την τεκμηρίωση των ελληνικών απαιτήσεων και τη διεκδίκηση των οφειλομένων. Ως αποτέλεσμα αυτής της απραγίας σήμερα βρισκόμαστε κοντά στο σημείο μηδέν. Οι ανακρίβειες και η έλλειψη στοιχείων οδήγησαν σε μια ιντερνετική παραμυθολογία για απαιτήσεις μυθικών ποσών. Η όποια διεκδίκησή μας πρέπει να είναι τεκμηριωμένη με σοβαρότητα και εδρασμένη σε δεδομένα. Η πραγματοποιηθείσα τεκμηρίωση των αιτημάτων, με βάση το εναπομείναν σε αποθήκες και υπόγεια αρχειακό υλικό, αποτελεί ένα σοβαρό πρώτο βήμα για να στηρίξουμε τις απαιτήσεις μας και για να περάσουμε από το μύθο στην πραγματικότητα. Αφού το αρχείο θεωρήθηκε χαμένο, σύμφωνα με τις δηλώσεις του κ. Σαχινίδη, αργότερα βρέθηκε για να αποδειχτεί μία ακόμη φορά πόσο πολύ η ελληνική πολιτική ηγεσία υποτιμά τις αρχές της σύγχρονης διοίκησης και τι επίπεδο διατήρησης αρχείων έχει επιβάλει.
Δυστυχώς, η δυσχερής δημοσιονομική μας κατάσταση, ο γνωστός πολιτικός βερμπαλισμός και η έλλειψη οργανωμένης τακτικής βασισμένης σε συγκροτημένες και συντονισμένες ενέργειες δεν μας προϊδεάζουν για θετικό αποτέλεσμα στις διεκδικήσεις μας, αν και όποτε διατυπωθούν. Είναι απολύτως αναγκαίο ένα εθνικό σύμφωνο, το οποίο θα πιστοποιεί τα διεκδικούμενα ποσά και θα μας βγάλει από τον αστικό μύθο ότι μπορούμε να επιτύχουμε δικαστικές αποφάσεις που θα δικαιολογούν απαιτήσεις πολλών τρισεκατομμυρίων. Δεν είναι δυνατόν να επιτύχουμε την οικονομική καταστροφή της Γερμανίας και δεν υπάρχει διεθνές δικαστήριο το οποίο θα νομιμοποιήσει τέτοιες απαιτήσεις.
Αναπτύσσεται, όμως, ανεδαφικό κλίμα προσδοκιών, το οποίο κάνει επιτακτική την οργανωμένη και διακομματική διαχείριση του θέματος. Πρέπει να ενημερωθεί ο ελληνικός λαός εμπεριστατωμένα και με σαφήνεια για τα αιτούμενα ποσά και να δεσμευτούν οι πολιτικοί για την από κοινού στάση στο θέμα. Για να ξεφύγουμε από τη μυθολογία πρέπει να ισχυροποιηθεί ακόμη περισσότερο η τεκμηρίωση της υπόθεσης. Πρέπει να πιστοποιηθεί επακριβώς η δυνατότητα επίτευξης δικαίωσης για κάθε διεκδικούμενο ποσό ξεχωριστά. Πρέπει να γίνει σαφές στον καθένα ότι δεν χαρίζουμε τίποτα και διεκδικούμε με σοβαρότητα.
Δεν έπρεπε το κατοχικό δάνειο να ενταχθεί στις γερμανικές αποζημιώσεις. Προτιμότερο ήταν να εξεταστεί η διεκδίκησή του ως δανείου. Σύμφωνα με την κρατούσα άποψη, ένα δάνειο πρέπει να εξοφληθεί όπως εξοφλούνται όλα τα δάνεια. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι οι πολεμικές αποζημιώσεις οι οποίες επιβλήθηκαν μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο στη Γερμανία είναι ένας από τους παράγοντες οι οποίοι θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για την οικονομική κατάρρευση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και τη συνακόλουθη άνοδο του ναζισμού. Από τότε έχει αναπτυχθεί προβληματισμός σε κύκλους οικονομολόγων για τη σκοπιμότητα επιβολής πολεμικών αποζημιώσεων. Γι' αυτό, τόσο από άποψη πολιτικής τακτικής όσο και από ουσιαστική άποψη διεκδίκησης, πρέπει να διαχωρίσουμε το κατοχικό δάνειο από τις υπόλοιπες απαιτήσεις μας.
Αντώνη Α. Αντωνίου, στην εφημερίδα ''Ελευθεροτυπία'', 18 Ιουνίου 2013
Στο Κοινοβούλιο ετέθη πολλές φορές από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, ιδιαίτερα από την Αριστερά, το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων. Μετά την επανένωση της Γερμανίας, η συχνότητα συζήτησης του θέματος εντάθηκε. Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Γ. Διαμαντίδης κατέθεσε, ως αντιπολίτευση, στις 11-3-1991 επερώτηση προς την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Τον Οκτώβριο του 1995 το θέμα ξεπέρασε πρώτη φορά τα παραδοσιακά κομματικά στεγανά. Ετέθη από το βουλευτή Καρδίτσας του ΠΑΣΟΚ Ευρ. Καφαντάρη προς την τότε κυβέρνηση Παπανδρέου. Μάλιστα, ο βουλευτής έθεσε το θέμα της σχέσης ανάμεσα στις δύο χώρες και επεσήμανε ότι η «Ελλάδα δεν ζητιανεύει, αλλά διεκδικεί αυτό που είναι υποχρέωση της Γερμανίας απέναντί της». Δύο περίπου μήνες μετά πραγματοποιήθηκε και η ρηματική διακοίνωση προς τη Γερμανία, η πρώτη σημαντική ενέργεια της Μεταπολίτευσης.
Τον Μάρτιο του 2012 εμφανίζεται συναίνεση που διαπερνά τα κομματικά στεγανά. Υπεβλήθη αίτημα 28 βουλευτών για συζήτηση του θέματος στη Βουλή. Επειτα από έγκυρη ενημέρωση οι Επιτροπές Οικονομικών και Εξωτερικών Υποθέσεων διαπίστωσαν τη δυνατότητα της χώρας μας να λάβει αποφάσεις σχετικά με τη διεκδίκηση. Τον Απρίλιο του 2013 πρώτη φορά αναδείχτηκε το θέμα σε επίπεδο ερώτησης, την οποία ανέπτυξε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η Βουλή φαίνεται να εμφανίζει ένα σημαντικό και μόνιμο ενδιαφέρον για το θέμα. Επαιξε και παίζει τον ελεγκτικό της ρόλο. Αντίθετα, η εκτελεστική εξουσία μέχρι πρόσφατα ποτέ δεν κινήθηκε ουσιαστικά για την τεκμηρίωση των ελληνικών απαιτήσεων και τη διεκδίκηση των οφειλομένων. Ως αποτέλεσμα αυτής της απραγίας σήμερα βρισκόμαστε κοντά στο σημείο μηδέν. Οι ανακρίβειες και η έλλειψη στοιχείων οδήγησαν σε μια ιντερνετική παραμυθολογία για απαιτήσεις μυθικών ποσών. Η όποια διεκδίκησή μας πρέπει να είναι τεκμηριωμένη με σοβαρότητα και εδρασμένη σε δεδομένα. Η πραγματοποιηθείσα τεκμηρίωση των αιτημάτων, με βάση το εναπομείναν σε αποθήκες και υπόγεια αρχειακό υλικό, αποτελεί ένα σοβαρό πρώτο βήμα για να στηρίξουμε τις απαιτήσεις μας και για να περάσουμε από το μύθο στην πραγματικότητα. Αφού το αρχείο θεωρήθηκε χαμένο, σύμφωνα με τις δηλώσεις του κ. Σαχινίδη, αργότερα βρέθηκε για να αποδειχτεί μία ακόμη φορά πόσο πολύ η ελληνική πολιτική ηγεσία υποτιμά τις αρχές της σύγχρονης διοίκησης και τι επίπεδο διατήρησης αρχείων έχει επιβάλει.
Δυστυχώς, η δυσχερής δημοσιονομική μας κατάσταση, ο γνωστός πολιτικός βερμπαλισμός και η έλλειψη οργανωμένης τακτικής βασισμένης σε συγκροτημένες και συντονισμένες ενέργειες δεν μας προϊδεάζουν για θετικό αποτέλεσμα στις διεκδικήσεις μας, αν και όποτε διατυπωθούν. Είναι απολύτως αναγκαίο ένα εθνικό σύμφωνο, το οποίο θα πιστοποιεί τα διεκδικούμενα ποσά και θα μας βγάλει από τον αστικό μύθο ότι μπορούμε να επιτύχουμε δικαστικές αποφάσεις που θα δικαιολογούν απαιτήσεις πολλών τρισεκατομμυρίων. Δεν είναι δυνατόν να επιτύχουμε την οικονομική καταστροφή της Γερμανίας και δεν υπάρχει διεθνές δικαστήριο το οποίο θα νομιμοποιήσει τέτοιες απαιτήσεις.
Αναπτύσσεται, όμως, ανεδαφικό κλίμα προσδοκιών, το οποίο κάνει επιτακτική την οργανωμένη και διακομματική διαχείριση του θέματος. Πρέπει να ενημερωθεί ο ελληνικός λαός εμπεριστατωμένα και με σαφήνεια για τα αιτούμενα ποσά και να δεσμευτούν οι πολιτικοί για την από κοινού στάση στο θέμα. Για να ξεφύγουμε από τη μυθολογία πρέπει να ισχυροποιηθεί ακόμη περισσότερο η τεκμηρίωση της υπόθεσης. Πρέπει να πιστοποιηθεί επακριβώς η δυνατότητα επίτευξης δικαίωσης για κάθε διεκδικούμενο ποσό ξεχωριστά. Πρέπει να γίνει σαφές στον καθένα ότι δεν χαρίζουμε τίποτα και διεκδικούμε με σοβαρότητα.
Δεν έπρεπε το κατοχικό δάνειο να ενταχθεί στις γερμανικές αποζημιώσεις. Προτιμότερο ήταν να εξεταστεί η διεκδίκησή του ως δανείου. Σύμφωνα με την κρατούσα άποψη, ένα δάνειο πρέπει να εξοφληθεί όπως εξοφλούνται όλα τα δάνεια. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι οι πολεμικές αποζημιώσεις οι οποίες επιβλήθηκαν μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο στη Γερμανία είναι ένας από τους παράγοντες οι οποίοι θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για την οικονομική κατάρρευση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και τη συνακόλουθη άνοδο του ναζισμού. Από τότε έχει αναπτυχθεί προβληματισμός σε κύκλους οικονομολόγων για τη σκοπιμότητα επιβολής πολεμικών αποζημιώσεων. Γι' αυτό, τόσο από άποψη πολιτικής τακτικής όσο και από ουσιαστική άποψη διεκδίκησης, πρέπει να διαχωρίσουμε το κατοχικό δάνειο από τις υπόλοιπες απαιτήσεις μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου